رابطه دوستی من با دختری برای ازدواج، به صورت عشقی پاک و مقدس است، نه رابطه ای هوس آلود، آیا چنین رابطه ای اشکال دارد؟

افزون بر خطرهایی که اینگونه رابطه ها دارد(مواردی که در پست قبلی ذکر شد)،باید توجه داشته باشید که احساسات عاشقانه نیز

برخاسته از همان غریزه جنسی و آثار روانی آن است، بنابراین نباید این احساسات به ظاهر پاک و مقدس شما را بفریبد.براساس تجارب چند

ساله نگارنده(حاج آقا دهنوی)در چایگاه مشاور، موارد بسیاری از رابطه هایی اینگونه پاک و مقدس به آبروریزی و بی عفتی انجامیده

است.یادتان باشد که جوانید و سرشار از عاطفه و در اوج غرایز جنسی و بطور قطع،توانمندتر از حضرت امیرمومنان،علی (ع) نیستید که به زنان جوان سلام نمی کرد و می فرمود:

می ترسم صدایشان مرا خوش آید و زیادتر از پاداشی که می جویم،گناه به من برسد.

شما از حضرت موسی(ع) باایمان تر نیستید که وقتی پشت سردختران شعیب راه می رفت،به آنها گفت:بایستید و پشت سرمن بیایید وراه را به من نشان دهید.

شما وارسته تر از حضرت یوسف(ع)نیستید که خداوند فرمود:اگر مقام عصمت و نبوت و کمک ما نمی بود،ممکن بود در برابر وسوسه های زلیخا به خطا رود(یوسف،آیه:24)

دختران ما به طورقطع از حضرت مریم پاکدامن تر نیستند که وقتی جبرئیل در شکل جوانی زیبارو ظاهر شد فرمود:
انی اعوذ بارحمن منک(مریم،آیه:18)من از تو به خدای رحمان پناه می برم.

اگر ادعا کنید که در دیدارهایتان براساس همان عشق پاک، ضوابط دینی و اخلاقی را رعایت میکنید و خود را به گناه آلوده نمی سازید،همین که از رابطه عاطفی باهم احساس لذت می کنید و همین که با دیدن همدیگر و حتی یاد و خاطره هم تپش قلبتان شدیدتر می شود، معنایش این است که رابطه ای عادی نیست و هشداردهنده است.گذشته از این، چون در این رابطه عاشقانه، عواطف خرج می کنید، وقتی با ازدواج به هم می رسید(البته اگر برسید)،نخواهید توانست آنگونه که لازمه زندگی زناشویی است،عاطفه خرج کنید و عشق و صفا و صمیمیتی که لازمه زندگی مشترک و ستون خیمه زندگی زناشویی خواهد بود،کمرنگ خواهد شد.